بررسی و تحلیل میزان و علل مرگ و میر در طی پنج سال در استان قزوین

زمینه و هدف: یکی از نیازهای مهم در برنامه‌ریزی‌های مربوط به سلامت هر جامعه آمار و علل مرگ و میر در آن جامعه است و اطلاعات معتبر از علل مرگ علاوه بر برنامه ریزی، اساسی‌ترین مبنای مدیریت و ارزشیابی بخش بهداشت در تمام کشورهاست. میزان اثر بخشی برنامه‏های بهداشتی درمانی با کمک تغییرات میزانهای مرگ و میر شناخته می‏شود. این مطالعه به منظور تحلیل میزان و علل مرگ و میر در استان قزوین انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه پیمایشی مقطعی است که از نوع (HSR) است و با توجه به داده های مرگ و میر استان قزوین، نسبت به تحلیل آنها بر اساس علل مرگ، سن، جنس، منطقه سکونت (شهر و روستا)، مقایسه روند مرگ ها، نسبت عمر از دست رفته، در فاصله سال‌های 1383 تا 1387 اقدام شده است (بر اساس ICD10) اطلاعات مربوط به تعداد و علل مرگ و میر از شهرستان‌های استان قزوین از منابع گوناگون، جمع آوری گردید. یافته‌ها: مرگ به علت بیماری های واگیر سیر نزولی و به علت بیماری های غیر واگیر بخصوص سوانح و حوادث و بیماری های قلبی و عروقی و سرطان ها و تومورها سیر صعودی داشته است. سکته قلبی، حوادث حمل و نقل و سرطان معده، بیشترین سهم مرگ و میر را به خود اختصاص داده است. میزان مرگ ناشی از اختلال جسمی و روانی در نتیجه سوء مصرف مواد در طی سال های فوق افزایش یافته است (از 6/1% به 3/7%). اولین علت مرگ بر حسب عمر از دست رفته در طی پنج سال به حوادث حمل و نقل و بعد از آن به سکته قلبی اختصاص دارد. آمار مرگ و میر ناشی از خودکشی در هر دو جنس روند صعودی داشته است این میزان در مردان دو برابر زنان بوده است. بطور کلی میزان مرگ در جمعیت روستایی بیشتر از جمعیت شهری است. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته ها، ضرورت برنامه ریزی برای کنترل، پیشگیری و کاهش بیماری های غیرواگیردار روشن می شود با توجه به بالا بودن میزان مرگ جمعیت روستایی به جمعیت شهری توجه بیشتر به روستاییان و افزایش دسترسی به امکانات تخصصی، تشخیصی و درمانی از اولویت خاص برخوردار است